Nakładem Księgarni Akademickiej w serii Bibliotheca Jagellonica. Fontes et studia ukazała się książka Joanny Pypłacz pt. The Aesthetics of Senecan Tragedy (Kraków 2010).
Nota Autorki:
Tragedie Seneki od lat znajdują się w centrum ożywionych dyskusji filologów. Odbiegają bowiem znacznie od norm wyznaczonych przez klasyczny dramat. Autorka monografii bada najważniejsze zagadnienia związane z estetyką i stylem tych utworów, zwracając szczególną uwagę na ich silne powiązania z epiką. Zastosowanie epickich technik umożliwiło bowiem Senece realizację własnych, nowatorskich zamierzeń estetycznych, między innymi na przełamanie tabu związanego z klasycznym decorum.
Drapieżna muza Seneki znacznie różni się od muz jego poprzedników. Tragedie, które wyszły spod jego pióra obfitują w szczegółowe opisy aktów okrucieństwa. Cechują się swoistą „estetyką wstrętu” (aesthetics of disgust): procesy destrukcji i rozkładu ludzkiego ciała przedstawione są tam w bardzo precyzyjny i naturalistyczny sposób. W celu maksymalnego „wyostrzenia” estetyki swych tragedii Seneka stosował szereg chwytów, między innymi charakterystyczną „technikę kotrastu” (contrast technique).
Autorka analizuje również najbardziej istotne różnice pomiędzy tragediami Seneki a rządzącą się prawidłami klasycznej ars poetica epiką okresu augustowskiego. Stara się także odtworzyć proces wyzwalania się ich autora spod przemożnego wpływu poprzedników (szczególnie Owidiusza) oraz jego drogę do własnej oryginalności poetyckiej, którą udało mu się zbudować na gruncie nowych, nigdy przedtem w pełni nie docenianych, negatywnych jakości estetycznych.